In de stad Nador in Marokko had iedereen hetzelfde geloof, dezelfde cultuur, dezelfde taal. Ik had er veel vrienden, kende elke straathoek, kletste met iedereen die ik tegen kwam en had het daar helemaal naar mijn zin. Daar ben ik geboren en daar woonde ik tot mijn 18e jaar; het was mijn thuis.

Maar mijn vader werkte en woonde in Amsterdam en wilde dat mijn moeder, ik, mijn broers en zusjes ook zouden komen. Dus heb ik vervolgens 14 jaar in Amsterdam gewoond. Daarna is de hele familie eigenlijk in Amsterdam blijven wonen, behalve ik. Want ik kreeg een leuke baan op Schiphol bij de catering van de KLM. Daardoor kon ik ook een huis kopen, maar in Amsterdam was dat veel te duur. En hier in Almere niet, dus heb ik hier een huis gekocht voor mijn gezin.

Want ik trouwde en we kregen vier kinderen: een zoon en drie dochters. Mijn zoon zit bij de selectie van de voetbalvereniging, dus die hoopt dat zijn club vanavond (mei 2018) promoveert naar de eredivisie, ha, ha. Mijn ene dochter zit op taekwondo, de ander op kickboksen, heel sportief. Niet alleen de kinderen hebben zo veel vrienden, maar wij krijgen ze ook. Want van de voetbalouders heb ik zowat van iedereen het telefoonnummer. We komen we bij elkaar thuis en zo, heel gezellig. Het bevalt ons hier in Almere, we hebben geen spijt van onze verhuizing. Want we hebben leuke contacten met aardige buren die niet discrimineren, er is geen ruzie. En ik ken intussen de hele buurt: we kletsen op straat en met sommigen gaan we zelfs gezellig samen zitten om te kletsen. Maar ook via de moskee hebben we veel vrienden. Natuurlijk meer Marokkaanse vrienden, maar in de moskee komen veel nationaliteiten en ik klets met iedereen.

Onze familie in Amsterdam missen we niet, want we komen veel over en weer bij elkaar thuis. Daar hoef ik echt niet voor te verhuizen, het is maar 20 minuten rijden. Mijn cateringwerk vind ik nog steeds leuk, ik ga elke dag met plezier naar mijn werk en het betaalt goed, dus wat wil je nog meer? Nou, ja, ik zou wel dichterbij huis leuk cateringwerk willen, want intussen is Almere echt mijn thuis geworden en dat zou toch een hoop op en neer rijden schelen. Meer werk in Almere zou het hier nóg beter maken. Want ik wil hier gewoon blijven. Je komt in Almere niks tekort, weet je. En elk jaar wordt de stad beter: goed onderhoud aan mooie wegen, mooie buurten, er is een bioscoop, een bibliotheek met internet, ik heb hier alles wat ik nodig heb.

Heel soms voel ik me hier even niet thuis. Bijvoorbeeld wanneer ik in het Flevoziekenhuis niet vriendelijk behandeld wordt. ‘Je thuis voelen’ betekent voor mij dat ik me welkom voel tussen de mensen om me heen: veel mensen kennen, met ze kletsen, dat de kinderen veel vrienden hebben: dat is het gewoon. Ik zeg vaak ‘kletsen’ hè? Maar dat is echt contact hebben – niet via WhatsApp of Facebook, nee, gewoon bij elkaar zitten en kletsen, dan leer je de mensen pas echt kennen. Dan doe jij wat voor hen en zij voor jou. En dat kan hier. Ja, ik voel me thuis in Almere.

Bron foto: Inspiratie Inc

Dit is het verhaal van: Izak.
Dit verhaal is geschreven door: Woorden over leven.